خبر آزادی جانیان و خونریزان این مملکت را بارها شنیده و می شنویم. برای این آزادی ها بهانه ها و دلایل مختلفی ذکر می شود. مثلاً گفته می شود که مولوی دستگیر از فرماندهان ارشد طالبان آزاد شده است، یا اینکه عاملان انفجار انتحاری بغلان آزاد شده اند یا سایر موارد.
یکی از نکات جالبی که در این مورد شنیده می شود عکس العمل شورای ملی است. شورای ملی با این کار دولت مخالفت کرده و گفته است که آنهایی که دستشان به خون مردم افغانستان آلوده باشد و کسانی که قاتل مردم هستند، در هیچ صورت نباید بخشیده شوند.
بسیار خنده دار است این موضوع، مخصوصاً وقتی که می بینیم همین پارلمان قانونی را وضع کرده که کسانی که در گذشته این مملکت را ویران کرده و هزاران ظلم و تجاوز و آدم کشی را مرتکب شده اند دیگر مورد تعقیب قانون قرار نگیرند. حال همین شورای ملی می آید و با آزادی افرادی که شبیه برخی از افراد پارلمان هستند و یا حتی گناهی به مراتب کمتر دارند مخالفت می کند. بگذریم از اینکه نفس آزاد کردن همه آنها قابل بحث و نظر است.
اینجاست که آن ضرب المثل معروف ایرانی که می گوید «دم خروست را باور کنم یا قسم حضرت عباست را» به کار می آید.
1 comments:
سلام
گمان نمی کنم که ملالی جویا آنقدر اشتباه کرده باشد وقتی گفته بود، پارلمان مثل باغ وحش و طویله است.
اگر این ادعا برتمام گوشه های پارلمان صدق نکند، بر بعضی گوشه های آن حتما صدق می کند.
عیدتان هم مبارک.
ارسال یک نظر