زن را باید مخفی کرد!

سلام

سالیانی قبل (یعنی بیش از هزار سال پیش) پیامبری ظهور کرد که یکی از بزرگترین وظایفش مقابله با عقاید و رفتارهای خرافی و سبعانه بود. یکی از این رفتارها زنده به گور کردن دختران بود. در آن جامعه کسی که حاضر بود لکه ننگی را بر پیشانی خود ببیند اما فرزند دلبندش را نکشد، دخترش را بزرگ می کرد اما با هزار نوع پنهان کاری و خجالت و شرم. در نهایت هم با زن و دختر به مانند مال و اموال رفتار می کردند. زنان و دختران به ارث می رسیدند و فروخته و اجاره داده می شدند. تنها عده محدودی بودند که به زن احترام می گذاشتند (یعنی به آنها آن نوع بی احترامی که دیگران می کردند مرتکب نمی شدند و گرنه احترام امری نادر بود) که البته آنها هم بیشتر از بین اشراف و خانواده های معروف بودند.

پیامبر آن قوم این رفتار را عوض کرد. دست دخترش را می بوسید. وی را احترام می کرد و مردم را آگاه می نمود که زن نیز به مانند مرد حقوق مساوی دارد. او نیز انسانی است که تمام حقوق انسانی را دارد و هر کس می خواهد به دین او باشد باید این حقوق را نیز به رسمیت بشناسد و احترام کند.

اینک مردم افغانستان نیز بر دین همان مرد هستند اما از نظر آنها حرفهای آن مردی که به وی ایمان دارند مشتی یاوه گویی است. هر چند این مردم به خود جرأت گفتن چنین سخنی نمی دهند اما با اعمال و رفتار خود نشان می دهند که حرفها و اعمال آن مرد خدا برای این مردم به پشیزی نمی ارزد. از دید بسیاری از این مردم (و صد البته نه همه مردم) زنان و دختران همانند دارایی و اموال هستند.

این مردم از اینکه دخترشان شوهر اختیار کند شرم می کنند. برای آنها ازدواج دختر شرمگین و لکه ننگ است.

این مردمان دخترانشان را تحت نام ازدواج می فروشند (سن داماد مهم نیست) و در بدل این فروش از دامادان خوش پول های گزاف می گیرند.

این مردم در بدل اشتباه خود یا دیگران دختران خود را قربانی می کنند و به اصطلاح خودشان به «بد می دهند».

این مردم از آنجا که زنان خود را خریده اند و خود را مالک و صاحب اختیار آنان می دانند، آنان را چون کالا در انباری که نامش را خانه نهاده اند اسیر می کنند.

این مردم تفریح و تفرج را مخصوص نژاد ذکور می دانند و تفریحاتشان مجردانه است. (می توانید به طور نمونه جمعه ها یک سری به غرقه و پغمان کابل بزنید)

خلاصه اینکه این مردم هر کاری می کنند تا همه بدانند که «زن را در پستوی خانه نهان باید کرد».