چه کیفی کنیم من و کرزی صاحب

سلام

پیامهای تبلیغاتی حامد کرزی بسیار جالب است. آنچه که البته در این پیامها تا کنون به نظر من آمده چند نکته است:

• از ایشان مصاحبه هایی به نشر می رسد که تمام کارهای انجام گرفته در این مملکت را حاصل حکومت و تلاشهای ایشان معرفی می کند. البته هیچ کس نمی تواند منکر کارهای انجام شده در این مملکت باشد اما اینکه ایشان با بارز جلوه داده این کارها می خواهد منت بر سر مردم بگذارد نکته مهمی است. یکی باید به ایشان یادآوری کند که خدمت به این مردم و این مملکت نه تنها منت گذاری نیست، بلکه وظیفه است. ضمناً کارهایی که ظرف این چند سال حکومت ایشان می توانست انجام شود اما نشده، شاید بسی بیشتر از انجام شده ها باشد.
• تا آنجا که به بنده اطلاعات رسیده، انتخاب نشان انتخاباتی کاندیداهای ریاست جمهوری بر اساس قرعه کشی از بین نشانهای قبلاً طراحی شده است. اگر این موضوع صحت داشته باشد، نشان انتخاباتی کرزی صاحب نیز بر همین اساس بوده. هر چند راجع به نشان انتخاباتی ایشان حرفی زده نمی شود و تحلیلی ارایه نمی شود، اما آنگونه که ایشان نشان انتخاباتی خود را که شامل پرنده ای است که ترازوی عدالت را در پنجه دارد در تبلیغات استفاده می کند، شبهه ای ایجاد کرده است که این کار با تعمد انجام می گیرد و از مفهوم آن برای تأثیر گذاری در اذهان استفاده می شود. حقیقت امر را و الله اعلم.
• آقای کرزی در پیامهای تبلیغاتی خود می گوید که خواست ایشان چنین است و چنان است. این هم از عجایب این مملکت است که مردمان بیایند و به خواستهای یک کاندید رأی دهند نه به برنامه های وی. البته چندان هم عجیب نیست. در این مملکت مردم بیشتر پیرو اسمها هستند نه رسمها. نیازی هم نیست که آقای کرزی خود را به آب و آتش بزند و برنامه ارایه کند. همین که نامداران اقوام مختلف این دیار (فهیم، خلیلی، محقق، دوستم، سیاف و ...) را در کنار خود دارد تضمینی برای رأی آوردن است. سایر تضمینها مانند پول هنگفت، در اختیار داشتن امکانات دولتی و ... نیز که روشن است. من در این موضوع مانده ام که تا کنون صرف دانستن و بیان خواستهای ایشان چه دردی را از این مملکت دوا کرده که بخواهم به خواستهای ایشان رأی دهم. راستی! مگر خواست دیگران غیر از آنهایی است که کرزی صاحب می گوید؟

کرزی صاحب! بنده نیز خواستهای شما را دارم. آیا شما به من رأی می دهید؟ آیا من را به عنوان وزیر انتخاب می کنید؟ به همین قیاس می توانم بگویم خواستهای بنده و شما یکی است و این نشان از هماهنگی بنده و شما دارد. پس حداقل من باید در دولت شما وزیر باشم. در دور بعدی هم به خاطر اشتراکات زیاد با خواستهای شما حتماً رییس جمهور خواهم شد. به قول دوستان از ایران برگشته «چه حالی ببریم من و شما!».