نیم کرده، به ز دو صد گفتار

سلام

رقابت های انتخاباتی هم شروع شد. در تاریخ سیاه این کشور برای اولین بار قدرت از یک نفر به بعدی به صورت مسالمت آمیز انتقال می یابد (البته اگر انتخاباتی برقرار گردد). این را باید به فال نیک گرفت. اما، این اما، اگر هم دارد.

اما: اینکه این انتخابات واقعاً به شکل دموکراتیک برگزار شود، جای تأمل دارد. زمزمه های جدی مبنی بر تقلب از همه سو به گوش می رسد.

اگر: امروز که سخنرانی های بعضی از این حضرات را گوش دادم، همه از برنامه هایی می گفتند که هر کس دیگری در این مملکت از آن سخن می زند. از نانوا گرفته تا کفاش، از استاد دانشگاه گرفته تا کارگران ایستاده بر سر چوک. این یعنی اینکه حضرات کاندید، تا الآن هیچ کدام چیزی در خریطه ندارند که بخواهیم احتمال بدهیم کدام یک از دیگری بهتر عمل خواهد کرد.

البته اکثر این حضرات را سالیان سال است که می شناسیم. از جنگ سالارانی که ویرانی این مملکت را به سرانجام رساندند تا تکنوکرات هایی که بوی تعفن تعصبات قومی قبلیه ای آنها هیچ نویدی برای آینده با خود ندارد. از بی سوادانی که نام خود را نمی توانند بنویسند تا استادانی که فقط به درد صنف درس می خورند.

اینکه از این سخنرانان بد کردار و بد افکار و نادان و ناکار چه بر می آید، والله اعلم.