۱۳۸۶ بهمن ۷, یکشنبه

پست 7: به کجا چنین شتابان؟

موضوعی که این روزها نقل مجالس ژورنالیستی هست مسأله حکم اعدام از طرف یک دادگاه ابتدایی برای ژورنالیست جوان افغان – آقای پرویز کامبخش - است که واکنش های مختلفی به همراه داشته است. حمایت های متعدد سازمان های مختلف حقوق بشر و آزادی بیان از آقای پرویز کامبخش و تبدیل شدن وی به خبرساز هفته رادیو آزادی و ذکر خبر در سرفصل بسیاری از مقالات و تحلیلهای رسانه های جمعی نگاه ها را به سمت این واقعه معطوف کرده است.
گذشته از بحث آزادی بیان و قانون و جبهه گیری های مختلف در این مورد و حرف و حدیثهایی مانند عدم حضور وکیل مدافع در جلسه محکمه و غیر علنی بودن آن، نکته ای وجود دارد که در خور اندیشه و تأمل است.
این گونه ادامه می دهم که آیا یک فرد به محض اینکه پسوند ژورنالیست بر آن نهادند آزاد است که هر چه خواست بگوید و هر کاری که خواست انجام دهد؟ آیا یک ژورنالیست مافوق قانون است که کسی نتواند به عمل خلاف آن رسیدگی کند؟ و اگر رسیدگی کند آیا باید مورد حمله و انتقاد دیگران به اسم دفاع از آزادی بیان و حقوق بشر قرار بگیرد؟
نمی خواهم قضاوت کنم و بگویم که آقای پرویز کامبخش حتماً مرتکب خلافی شده و قطعاً مجازاتش اعدام است و همچنین نمی خواهم که ادعا کنم که ایشان بیگناه است و باید رها شود. باید کمی تحمل و تأمل کرد و قضیه را به دقت بررسی نمود. اما اینکه فوراً با شنیدن خبر حکم اعدام برای یک ژورنالیست و بدون آگاهی از جزییات، جبهه گیری کنیم کاری است که از ریشه خطا است. کما اینکه بسیاری از سازمانهای داخلی و بین المللی و سایر نهادهای حقیقی و حقوقی در این باره سریعاً جبهه گیری کرده اند.
نه. هنوز زود است. قضاوت در این زمینه هنوز زود است. هر چند امیدوارم ایشان بی گناه بوده و به زودی از محبس رهایی یافته و از هرگونه اتهام تبرئه شود.
ابراز عقیده آزاد است و باید هم آزاد باشد اما به شرط اینکه توهین به کسی یا چیزی در آن نباشد. اگر قرار باشد هر کس به بهانه آزادی بیان هر چه خواست بگوید آن هنگام تقدس و احترام به عقیده و آزادی آن اولین چیزی خواهد بود که صدمه خواهد دید و اولین افرادی هم که از این بابت متضرر خواهند شد ژورنالیستان خواهند بود و بس.
باید بدانیم که نباید به نام آزادی بیان، به نظرات و عقاید دیگران توهین کنیم. این همان چیزی است که فراموشمان شده است.